Franciszka Siedliska urodziła się w Roszkowej Woli koło Rawy Mazowieckiej 12 listopada 1842 roku w ziemiańskiej rodzinie Adolfa Siedliskiego i Cecylii z Morawskich. Otrzymała wszechstronne wykształcenie domowe. Od 1854 roku kapucyn o. Leander Lendzian przygotowywał ją do sakramentów I Komunii Świętej i Bierzmowania. Ten sam kapłan pozostał jej kierownikiem duchownym do 1879 roku. Ze względu na słaby stan zdrowia w 1860 roku wraz z rodzicami i bratem wyjechała z kraju i odbywała kuracje w uzdrowiskach zagranicznych (Austria, Niemcy, Francja i Szwajcaria). Wybuch Powstania Styczniowego uniemożliwił jej wcześniejszy powrót do Ojczyzny. U schyłku pobytu zagranicą w 1864 roku w Cannes, uprzedzając ojca o swoim zdecydowanym postanowieniu oddania się Bogu w życiu zakonnym i złożyła prywatny ślub czystości. Po powrocie do kraju przebywała w rodzinnym majątku w Żdżarach koło Rawy Mazowieckiej oraz w Warszawie. W tym okresie złożyła profesję jako tercjarka franciszkańska. W 1873 roku spowiednik o. Leander Lendzian potwierdził jej wieloletnie pragnienie życia zakonnego i ukazał szczególny wymiar woli Bożej jako założycielki nowej rodziny zakonnej. W październiku 1873 roku Franciszka Siedliska udała się do Rzymu, gdzie otrzymała błogosławieństwo Ojca Świętego Piusa IX na złożoną przez siebie prośbę o zgodę papieża na założenie nowego zgromadzenia zakonnego.
Pierwsza wspólnota Zgromadzenia Sióstr Najśw. Rodziny z Nazaretu powstała w Rzymie w 1875 roku. Jej wzorem stało się życie ukryte Jezusa, Maryi i Św. Józefa w Nazarecie. Franciszka Siedliska przyjęła w nowej rodzinie zakonnej imię – Maria od Pana Jezusa Dobrego Pasterza i głównym celem tej wspólnoty uczyniła oddanie się Kościołowi i Ojcu Świętemu, wynagrodzenie Bogu oraz życie miłości i ofiary realizowane poprzez prowadzenie różnorodnych dzieł apostolskich. W pracach organizacyjnych, szczególnie wokół pisania konstytucji zakonnych, a także w rozwoju jej życia duchowego wspomagali ją początkowo zmartwychwstaniec o. Piotr Semeneńko, ks. Antoni Lechert, a pod koniec życia redemptorysta – kard. Wilhelm van Rossum i dominikanin bł. O. Jacek Cormier.
W 1881 roku przybyła z pierwszą grupa sióstr na ziemie polskie i założyła dom zakonny w Krakowie, gdzie siostry rozpoczęły nauczanie katechizmu i przygotowanie dzieci do przyjęcia sakramentów, opiekę nad dziewczętami, prowadzenie rekolekcji i udzielanie pomocy osobom pragnącym otrzymać chrzest lub złożyć wyznanie wiary w Kościele katolickim. Kolejne domy zgromadzenia na ziemiach polskich Założycielka tworzyła w latach 90. XIX wieku i do 1902 roku. Były to placówki w Krakowie, we Lwowie, w Wadowicach i ostatnia za życia Franciszki Siedliskiej – w Częstochowie. Siostry prowadziły bursy i internaty, szkoły oraz pracowały w szpitalu. Rozszerzając pracę na kontynencie europejskim, w 1891 roku Franciszka Siedliska odpowiedziała na prośbę polskich emigrantów w Paryżu i w stolicy Francji założyła dom, w którym siostry podjęły się opieki i wychowania dziewcząt, a następnie założyły szkołę. Otwierając placówkę w Londynie w 1895 roku dała początek Polskiej Misji Katolickiej w Anglii. W Londynie Założycielka docierała z pomocą i opieką do najbardziej opuszczonych i chorych polskich i litewskich emigrantów. Po kilku latach Nazaretanki tak w Paryżu, jak i w Londynie objęły opieką i wychowaniem także dzieci innych narodowości.
Na przełomie 1884 i 1885 roku Franciszka Siedliska odpowiedziała na prośbę polskich kapłanów pracujących wśród rodaków, którzy wyemigrowali do w Ameryki. W 1885 roku przybyła do Chicago i utworzyła pierwsze domy na kontynencie amerykańskim. Siostry zajęły się prowadzeniem szkół parafialnych i opieką nad chorymi i opuszczonymi polskimi emigrantami. W kilka lat później nazaretanki założyły pierwszy, własny szpital przeznaczony początkowo dla chorych polskich emigrantów w Chicago. Zaczęły tworzyć szkoły różnego typu i sierocińce. Placówki te zakładały w odpowiedzi na prośby miejscowych biskupów, którzy prosili o osiedlenie się sióstr początkowo na terenach zamieszkałych przez polskich emigrantów. W miarę rozwoju dzieł Franciszka Siedliska kierowała siostry z pomocą do przedstawicieli innych narodowości tworzących Kościół katolicki na kontynencie amerykańskim.
Matka Maria od Pana Jezusa Dobrego Pasterza zmarła w Rzymie 21.XI.1902 roku. W chwili Jej śmierci Zgromadzenie Sióstr Najśw. Rodziny z Nazaretu liczyło ok. 300 sióstr w 26 domach w Europie i na kontynencie amerykańskim. Nazaretanki pracowały wśród ubogich i opuszczonych prowadząc szkoły, przedszkola, sierocińce, internaty i szpitale.
Ideałem duchowym i charyzmatem Franciszki Siedliskiej, który pozostawiła siostrom była praca nad własnym uświęceniem i zadośćuczynienie za zniewagi wyrządzane Bogu i Kościołowi, realizowane w miłości Boga i bliźniego wszędzie tam, gdzie trzeba Boga ludziom przybliżać.
Jan Paweł II w Rzymie zaliczył Franciszkę Siedliską w poczet Błogosławionych w dniu 23 kwietnia 1989 roku. W 1996 roku bł. Franciszka Siedliska została ogłoszona Patronką Polskiej Misji Katolickiej w Anglii i Walii. Jak powiedział w homilii beatyfikacyjnej jest dzisiaj apostołką godności ogniska rodzinnego.
Pierwsza wspólnota Zgromadzenia Sióstr Najśw. Rodziny z Nazaretu powstała w Rzymie w 1875 roku. Jej wzorem stało się życie ukryte Jezusa, Maryi i Św. Józefa w Nazarecie. Franciszka Siedliska przyjęła w nowej rodzinie zakonnej imię – Maria od Pana Jezusa Dobrego Pasterza i głównym celem tej wspólnoty uczyniła oddanie się Kościołowi i Ojcu Świętemu, wynagrodzenie Bogu oraz życie miłości i ofiary realizowane poprzez prowadzenie różnorodnych dzieł apostolskich. W pracach organizacyjnych, szczególnie wokół pisania konstytucji zakonnych, a także w rozwoju jej życia duchowego wspomagali ją początkowo zmartwychwstaniec o. Piotr Semeneńko, ks. Antoni Lechert, a pod koniec życia redemptorysta – kard. Wilhelm van Rossum i dominikanin bł. O. Jacek Cormier.
W 1881 roku przybyła z pierwszą grupa sióstr na ziemie polskie i założyła dom zakonny w Krakowie, gdzie siostry rozpoczęły nauczanie katechizmu i przygotowanie dzieci do przyjęcia sakramentów, opiekę nad dziewczętami, prowadzenie rekolekcji i udzielanie pomocy osobom pragnącym otrzymać chrzest lub złożyć wyznanie wiary w Kościele katolickim. Kolejne domy zgromadzenia na ziemiach polskich Założycielka tworzyła w latach 90. XIX wieku i do 1902 roku. Były to placówki w Krakowie, we Lwowie, w Wadowicach i ostatnia za życia Franciszki Siedliskiej – w Częstochowie. Siostry prowadziły bursy i internaty, szkoły oraz pracowały w szpitalu. Rozszerzając pracę na kontynencie europejskim, w 1891 roku Franciszka Siedliska odpowiedziała na prośbę polskich emigrantów w Paryżu i w stolicy Francji założyła dom, w którym siostry podjęły się opieki i wychowania dziewcząt, a następnie założyły szkołę. Otwierając placówkę w Londynie w 1895 roku dała początek Polskiej Misji Katolickiej w Anglii. W Londynie Założycielka docierała z pomocą i opieką do najbardziej opuszczonych i chorych polskich i litewskich emigrantów. Po kilku latach Nazaretanki tak w Paryżu, jak i w Londynie objęły opieką i wychowaniem także dzieci innych narodowości.
Na przełomie 1884 i 1885 roku Franciszka Siedliska odpowiedziała na prośbę polskich kapłanów pracujących wśród rodaków, którzy wyemigrowali do w Ameryki. W 1885 roku przybyła do Chicago i utworzyła pierwsze domy na kontynencie amerykańskim. Siostry zajęły się prowadzeniem szkół parafialnych i opieką nad chorymi i opuszczonymi polskimi emigrantami. W kilka lat później nazaretanki założyły pierwszy, własny szpital przeznaczony początkowo dla chorych polskich emigrantów w Chicago. Zaczęły tworzyć szkoły różnego typu i sierocińce. Placówki te zakładały w odpowiedzi na prośby miejscowych biskupów, którzy prosili o osiedlenie się sióstr początkowo na terenach zamieszkałych przez polskich emigrantów. W miarę rozwoju dzieł Franciszka Siedliska kierowała siostry z pomocą do przedstawicieli innych narodowości tworzących Kościół katolicki na kontynencie amerykańskim.
Matka Maria od Pana Jezusa Dobrego Pasterza zmarła w Rzymie 21.XI.1902 roku. W chwili Jej śmierci Zgromadzenie Sióstr Najśw. Rodziny z Nazaretu liczyło ok. 300 sióstr w 26 domach w Europie i na kontynencie amerykańskim. Nazaretanki pracowały wśród ubogich i opuszczonych prowadząc szkoły, przedszkola, sierocińce, internaty i szpitale.
Ideałem duchowym i charyzmatem Franciszki Siedliskiej, który pozostawiła siostrom była praca nad własnym uświęceniem i zadośćuczynienie za zniewagi wyrządzane Bogu i Kościołowi, realizowane w miłości Boga i bliźniego wszędzie tam, gdzie trzeba Boga ludziom przybliżać.
Jan Paweł II w Rzymie zaliczył Franciszkę Siedliską w poczet Błogosławionych w dniu 23 kwietnia 1989 roku. W 1996 roku bł. Franciszka Siedliska została ogłoszona Patronką Polskiej Misji Katolickiej w Anglii i Walii. Jak powiedział w homilii beatyfikacyjnej jest dzisiaj apostołką godności ogniska rodzinnego.
źródło: www.nazaretanki.krakow.pl
* * *
Jan Paweł II
BUDUJCIE W RODZINACH KRÓLESTWO BOŻEJ MIŁOŚCI
6 VII 2001 — Audiencja Ojca Świętego dla Zgromadzenia Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu
W piątek 6 lipca w Sali Klementyńskiej Ojciec Święty przyjął na audiencji uczestniczki kapituły generalnej Zgromadzenia Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu z dotychczasową przełożoną generalną m. Marią Teresą Jasionowicz. W przemówieniu wyraził uznanie dla «apostolatu miłości» prowadzonego przez siostry wśród rodzin i życzył, aby ich charyzmat «zajaśniał jeszcze pełniejszym blaskiem» w Kościele i świecie. Podczas kapituły nową przełożoną generalną Zgromadzenia została wybrana m. Maria Michaelann Delaney.
Drogie Siostry Zgromadzenia Najświętszej Rodziny z Nazaretu!
1. Serdecznie was pozdrawiam z okazji tego spotkania, które ma miejsce podczas XXI kapituły generalnej waszego Zgromadzenia. Słowo szczególnego pozdrowienia kieruję do przełożonej generalnej, m. Marii Teresy Jasionowicz. Reprezentujecie osiem waszych prowincji zakonnych i piętnaście krajów, w których prowadzicie działalność apostolską. Przybyłyście do Rzymu, do domu generalnego i do grobów świętych apostołów Piotra i Pawła, aby w poczuciu odpowiedzialności podjąć refleksję nad aktualną sytuacją Zgromadzenia i ukierunkować je na przyszłość. W tej perspektywie zamierzacie uaktualnić wasze prawo zakonne i dokonać wyboru nowego zarządu generalnego.
2. W przesłaniu do osób konsekrowanych, które przekazałem wspólnotom zakonnym w sanktuarium Matki Bożej Częstochowskiej, w dniu 4 czerwca 1997 r., przypomniałem, że «żyjemy w czasach duchowego chaosu, zagubienia i zamętu, w których do głosu dochodzą różne tendencje liberalne i laickie. Często w sposób otwarty wykreśla się Boga z życia społecznego. (...) w postępowanie ludzi wkrada się szkodliwy relatywizm. Szerzy się obojętność religijna. Pilną potrzebą chwili jest więc nowa ewangelizacja. Kościół w pierwszym rzędzie oczekuje od was, że poświęcicie wszystkie siły, aby (...) przeciwstawić się największej pokusie naszych czasów — odrzuceniu Boga-Miłości».
Współczesny świat niesie z sobą wiele zagrożeń. Doświadczają ich mężczyźni i kobiety, małżeństwa, młodzież i dzieci... Najbardziej zagrożona wydaje się być jednak współczesna rodzina! Nie należy się jednak zniechęcać. Im więcej jest zagrożeń, tym większa jest potrzeba wiary, nadziei i miłości, modlitwy i świadectwa życia chrześcijańskiego. Wasze Zgromadzenie pragnie dawać ewangeliczną odpowiedź na niepokoje współczesnego człowieka. Cieszę się, że podczas obrad kapituły zamierzacie na nowo odczytać wasz charyzmat zakonny w perspektywie nowej ewangelizacji.
3. Wasza założycielka, bł. Franciszka Siedliska, Maria od Pana Jezusa Dobrego Pasterza, którą dane mi było ogłosić błogosławioną, w dniu 23 kwietnia 1989 r., wskazała waszej wspólnocie, jako wzór życia, Najświętszą Rodzinę z Nazaretu: Jezusa, Maryję i Józefa. Wcielenie Syna Bożego i życie ukryte Jezusa w tajemnicy Najświętszej Rodziny z entuzjazmem nazywała Królestwem Bożej Miłości.
Tworząc zakonną wspólnotę miłości, pomóżcie rodzinom przeciwstawić się «największej pokusie naszych czasów» — odrzucenia Boga-Miłości. Pomóżcie rodzinom otworzyć się na Chrystusa! Będzie to możliwe o tyle, o ile wasze życie modlitewne i świadectwo będzie przenikać w sposób szczególny troska o rodzinę. Niech dzięki waszej posłudze rodziny odnajdują w Rodzinie z Nazaretu wzór swego życia i postępowania. Umocnieniem dla was niech będzie przykład błogosławionych sióstr waszego Zgromadzenia, jedenastu męczennic z Nowogródka, które w zamian za uwolnienie aresztowanych ojców rodzin z tej miejscowości ofiarowały własne życie w czasie II wojny światowej. Wyrażam radość, że mogłem wynieść je do chwały ołtarzy w czasie obchodów Wielkiego Jubileuszu Roku 2000, w dniu 5 marca. Niech świadectwo waszego życia i wierność charyzmatowi pomagają w dziele ewangelizacji i budowaniu w rodzinach Królestwa Bożej Miłości.
4. Tematem obrad waszej kapituły generalnej jest «Prawo miłości jako wezwanie do całkowitego oddania się Bogu». Od wielu lat staracie się odpowiadać na to wezwanie poprzez wasze apostolstwo, współdziałając z Chrystusem i Jego Kościołem. Dajecie świadectwo prawu miłości w waszych wspólnotach, a zwłaszcza w posłudze rodzinom potrzebującym duchowego i materialnego wsparcia, w poradnictwie i duszpasterstwie rodzin, w gorliwej posłudze wśród chorych, niepełnosprawnych, w pracy parafialnej, w szkołach i ośrodkach wychowawczych, w domach samotnej matki, wśród ubogich i bezdomnych, wśród dzieci, ludzi zagubionych i nie chcianych.
Korzystając z okazji waszej kapituły generalnej, pragnę wyrazić wam słowa uznania za ten apostolat miłości, który jest najbardziej skutecznym przepowiadaniem Chrystusa współczesnemu światu i konkretną realizacją charyzmatu zakonnego. Wam, drogie siostry tu zgromadzone, powierzam to przesłanie, abyście je przekazały całej Wspólnocie. Modlę się, aby władze zakonne, wybrane podczas kapituły, w duchu jej wskazań, przyjęły nowe wyzwania w taki sposób, aby wasz charyzmat — Królestwo Bożej Miłości — zajaśniał jeszcze pełniejszym blaskiem w waszych wspólnotach, w Kościele i w świecie. Niech pozostanie on wyrazistym odbiciem, wcieleniem «Miłości, która nawiedziła nas z wysoka» (por. J 1, 8).
5. W Liście apostolskim Novo millennio ineunte skierowałem do wszystkich wiernych zachętę: Duc in altum — Wypłyń na głębię! Dzisiaj te słowa kieruję do waszej wspólnoty, «byście z wdzięcznością wspominały przeszłość, całym sercem przeżywały teraźniejszość i ufnie otwierały się na przyszłość: Jezus Chrystus wczoraj i dziś, ten sam także na wieki (Hbr 13, 8)» (por. n. 1). W duchu tej zachęty proszę Boga, aby łaska waszego powołania zakonnego przynosiła obfite owoce duchowe.
Matce generalnej, uczestniczkom kapituły i całej wspólnocie Sióstr Zgromadzenia Najświętszej Rodziny z Nazaretu z serca udzielam Apostolskiego Błogosławieństwa.
źródło: opr. mg/mg - L'Osservatore Romano (9/2001)
Modlitwa
Najświętsza Rodzino, błogosław i strzeż wszystkie rodziny świata. Zachowaj je złączone nierozerwalnym węzłem miłości, wierne otrzymanym łaskom i obowiązkom swego powołania. Spraw, aby żyły według Prawa i przykazań Bożych, by ich życie było odbiciem Twego życia na ziemi i pozwoliło im kiedyś cieszyć się Twoim szczęściem w niebie. Amen.